Bir bedende can olmaya,
Halk içinde var olmaya,
Yaşarken arif olmaya,
Canlara dost olmaya geldim.

Yalan dünyayı seyran etmeye,
Gündüz hayal edip, gece düş görmeye,
Sefa için dert çile çekmeye,
Gül ya da ateş dermeye geldim.

Ay gibi dünyayı dolanmaya,
Hem hal olup halden anlamaya,
Karanlıkta ışık olup yanmaya,
Halden hale girmeye geldim.

Nefsim benliğime sahip olmuş.
Dünya çirkin kötülerle dolmuş.
Yanlışlar değişmez kader olmuş.
Bir gün hesap vermeye geldim.

Ne yararım nede zararım olur.
Elbette kış geçer bahar olur.
Çilesiz bülbülde dil mi olur?
Dert çile çekerek pişmeye geldim.

Dilerim güleceğim gün yakın olur.
Yalnızlığım belki çarşı pazar olur.
Ahrette bana yardımcı kim olur?
Eşe dost faydalı olmaya geldim.

Ertesi güne hayaller kurup yatarım.
Geceleri düşte güzel yaşarım.
Ya uyur kalırım ya da kalkarım.
Bir gün ben de hiç olmaya geldim.

İlim yolunda ilerlemeye,
Geceyi gündüzden demlemeye,
Demlenen gecelerde ermeye,
Bir gün güneş gibi batmaya geldim.

Hayalini kurduğum düşlerde yok artık.
Ne gündüz ne de gecenin tadına vardık.
Ruhumdaki fırtınalar dinmiyor artık.
Geldiğim gibi bir gün gitmeye geldim.

Rüzgâr mı var dışarıda bugün üşüyorum
Yoksa Azrail mi gelecekti düşünüyorum.
Faydasız geçen ömrüme üzüyorum.
İyi kötü günleri alıp gitmeye geldim

Bedenimdeki ruhun gitme vakti gelmiş.
Neden bana hiç haber verilmemiş.
İlahi takdir böyle, söylense de bilinmezmiş.
Arkama bakmadan gidiyorum ben artık!

Özlediğim yerlere geri dönmek ister gibi,
Son dileğim uyanıkken uykuya geçer gibi,
Hasretini çektiğim onlarca eş dost arasına,
Solmayan mevsimlerde buluşmaya gider gibi...


Cahit KARAÇ