SEN GİTTİN
Ocağımda artık ateşin yanmıyor!...
gönül kabım kurudu; odalarım bom boş Sen benden uzakta; kendi feleğinde gezerken bülbülün figanı ;güle halvet anı sanma gönlüm ağlıyor. Senin gidişine Ufuklara Bakarken!... Bir doğan ;bir batan kızıllıkta Yanıyorum. Her sabah, Her akşam Ateşimi Ararken Karanlık geceleri kendi kabrim sanıyorum Sen demesen de yüreğimde duyarım Düğüm, düğüm, içindeki hüznü yalnız akşamları, pencereden bakışları ve sana sunamadığım bir beyaz gülü Özlüyorsun sevinci mutluluğu;Aşkı Oysa; ufuklarda bana hicran görüküyor içimdeki müphem ;kaf dağı savaşlarım bilki benim gibiler kızıl hastalığından ölüyor Bilirmisin ben her akşamları gizli gizli; seni görmeye gelirim geceyi bir yorgan gibi üzerine örter alnından öper seni ALLAH’A emanet ederim |