Gözlerinde bulutlar, dolaşıyor simsiyah
Yağıyorsun içime âniden sağnak sağnak
Yaprağına gam yeli eserken sabah sabah
Gözyaşımla ıslanır, sendeki beyaz yanak

Tacını taşa vurmuş, bir ihânet rüzgârı
Gazeller kefenlemiş, çocuk umutlarını
İçindeki bahârın görmeden sonbahârı
Karıncalar taşımış, çoktan tabutlarını

Ağustosböcekleri, başında keman çalmış
Hüzünlü rüzgârların, korosuna uyarak
Melekler seni görmek, için yere alçalmış
Yıldızlar misâli tâ gökyüzünden kayarak

Ruhunun kanatları, kırık ve param parça
Hiç saran olmadı mı, şefkatle, merhametle
Kanayan kalbin ise, kırk yamalı bir bohça
Delik deşik olmuş hep, hançer-i ihânetle

Sen ağladığında ben hiç dayanamıyorum
Keşke dokunabilsem, âh keşke silebilsem
Senden başkasını ben, niçin anamıyorum
Bunun bir nedenini, ah keşke bilebilsem

Sadece bana kalsın, kalbinin aşk zimmeti
Güzel papatyanın ne işi var çamurlarda
Bok böceğine verme, artık insan kıymeti
Senin yerin dağlar ne işin var çukurlarda

Küsme artık güneşe! Küsme şu mevsimlere
Bahârları müjdele, kırda çiçek açarak
Hep gülen yüzünle bak, hased yeşil çimlere
Bu kelebek, kokuna, sana geldi uçarak


Soner ÇAĞATAY 13 Haziran 2011 / Wuppertal / Almanya