İki yüzlüsün ey aşk.
Sinsice girersin insanın kanına.
Tertemiz kalpleri yagmalarsın bir çırpıda
iflah olmaz eline düşen boşadır çaba.

Toz pembe kılarsın sıradan hayatları.
Esir alırsın kalbi kanserli hücre gibi
akıl yürek sana çalışır kölen gibi.
Sonunda çeker gidersin birşey olmamış gibi.

Feryad eder o kalp sahibi
unutmaz seni etselerde teselli.
En derin acın bile büyük bir hazdır.
Yıllar geçer ama izin onda kalıcıdır.

İşte bunun için iki yüzlüsün aşk.
Tadılmamış duyguları yaşatırken
düşünmezsin hiç açacagın yaraları.
Ardından dökülen gözyaşlarını.

Nereye gizlendigin belli olmaz.
Ya kalabalıkların ardında.
Yahud ıssız bir sokakta.
Ama en çok bakışlarda.

Kim ne derse desin.
İki yüzlüsün aşk.
Önce güldür sonra aglat.
Senin kitabın bunumu yazar.

Yok aşk benden izin yok sana.
Yalanlarına kanıp aldanmam boşa.
Kapandı gönül kapısı açmaya çalışma.
Hep gülecek degilsin birazda sen agla.