Gök pusarırdı önce süt maviliğini yitirerek
Yel çökerdi kuytusuna
Durur esmez, çekerdi kendini dinlenceye
Yağmurcuk kuşları delice uçarlardı
Ondan bilirlerdi çocuklar
Sığınacak yer ararlardı kendilerine
Ve kara bir bulut çöküverirdi köyün üzerine
Birden kararırdı hava
Sonra ılık bir yağmur yağardı ki
Bakırdan boşalırcasına
Nisan yağmuruydu o, yağardı yağabildiğine

Yamaçlardaki patikalardan, tozlu yollardan selcikler akardı. Selcikler; taşlar, çakıllar, kumlar arasındaki tozları kucaklayıp kaçarak çukurdaki dereyle buluşur, sarı koca sele katarlarlardı kendilerini. Sarı sel de akıp giderdi aşağılara, orada büyük derelerle kucaklaşıp birlikte giderlerdi engin denizlere…

Nisan yağmuru ya dinerdi çabucak. Hava açılır, gök yeniden mavileşirdi. Güneş çıkardı yeniden, ışıklar yollardı yeryüzüne. O zaman; dalları, yaprakları yıkanmış ağaçlar, yeşil yeşil çimenler, rengarenk çiçekler mutluluktan ne biçim gülerlerdi…

Kaçamayıp ıslanmışsa kediler; pamuk patilerini yüzlerine sürüp yalayarak, dost köpeklerse titreşip silkelenerek temizlenirlerdi.
Karıncalar, tıkanan delikleri açma uğraşı içinde, gurk tavuk sarı civcivlerin peşindeyken kuşlar çıkarlardı tüneklerinden, türküler söyleyerek kanat çırpıp uçarlardı özgür göklerin yükseklerine…

Kuşlar, börtü böcek, kelebekler
Kuzular, oğlaklar, buzağılar
Taylar, sıpalar, malaklar
Fideler, çimenler, çiçekler
İşte yaşıyoruz diyen her şeyler
Ve evciklerinde bekleşen Ayşeler, Zeynepler, Fatmalar
Saçak altlarında gülüşen Aygünler, Zeyneller, Furkanlar
Kötülük öğrenmemişler ki
Onlar yağmur yürekli çocuklar

Kızlar naylon terliklerini, oğlanlar kara lastiklerini çıkarıp yalın ayaklarla, etekleri savrulan fistanları; dizleri, kıçları yamalı pantullarıyla el ele tutuşup fırlarlardı dışarıya ve “çıpıl çıpıl derecik, hani bana paracık” diyerek hoplaya zıplaya karışırlardı billur sulu dereciklere…

Onlar çocuktular, çoktular
Fakirdiler
Parayla satılan bir şey yoktu ki köylerinde,
parayı bilmezdiler
Düşmüşse paralı birinin cebinden beş kuruş,
bulurlarsa baba adamlara verecektiler
Karşılığında şeker değil sevgi isteyecektiler


//
Küçülsem küçülsem küçülsem
Ah yeniden çocuk olabilsem
Şeker lokum istemiyorum
Yağmur yürekli kalabilsem//

Tevfik Tekmen. Haziran/2011. Lüleburgaz/Kırklareli