hasrete cekilen prangalarda
yorgun düşen bir forsa misali
yorgun düştüm
seni içimde yaşattığım her saniye
soğuk terler döktüm
sıcak bir yuvanın özleminde
engin maviliklerde uçsuz bucaksız
mecraalara ulaştım
herhangi bir kara parçasında
senin hayaline rastlamadım
çetin geçen bir kışta donsada
ellerim prangalarda
donmadı kalbim
hiçbir şeyin sıcaklığında;gözyaşlarımda
olmasaki gecenin yıldızları mavilkte
ve bana bakan gökyüzünde
uçsuz bucaksız kör bir kuyudaki
yakamozlar bile renk vermiyor
senin hayalinin olmadığı gecede
benliğime

her doğan güneşte
umutsuzluğa çektiğim prangalar
belki bir gün acılar yorgun düşen bedenime
ızdırap vermekten cayar
ben dileyemem güzel mutlu hisleri
her saniyenin yaşanmışlığında
seni sevdiğim günün sabahında
prangayı meslek seçtim hayatımda
şimdi ne sen ne ben kurtaramaz
bedenimi acıdan
istikbalde de mutlak bir sevinçle
ölmeyi istiyorum ben......

vkeskin