Bir Sen Kaldın Yanıbaşımda...beden yorgun düşmüş yüreğin tik taklarında geçmişin gökkuşağında yedi iklimlerin mor kuşaklarına sarılan yalnızlıklarım papatya yapraklarına düşen hüzne bulanmış gözyaşlarım damlarken çilehanemde mum gibi eridim, tükendim ben... ömrümü verdiğim değerler görmezken beni gecelerimi unutarak koştururken sokaklarda meteliksiz kaldığım günlerde aç susuz ölümün koynuna gönüllü uzanırken kavgalarımda vefalı sandığım içi boş kof adamlar satarken kendini tükenmiş ömrün son demlerini yaşarken geçen yıllarımı geri getirsem ne yazar ki bana... çok şükür bir sen kaldın yanıbaşımda sevdiğim sende gördüm vefalılığın en görkemlisini ne zaman dara düşsem, yaralansam, kanasa içim kaderin küskünlüklerine karaları bağlasam ötelerden gönderdiğin merhamet sağnakları şevkatine yüklediğin sevdaların bahar kokusu özlemlerini sarıp sarmaladığın sıcacık nefesin ömrüme düşen ayrık otlarını kuruturken hayatın renklerini sende bir başka görüyorum sevdiğim... |
papatya yapraklarına düşen hüzün
yalancı bir falda
bir bahar bir kahır
sonunda gülen yok ya
haydi bir daha bir daha
fal saydır yalan dünya
sen yorulsan da ben yorulmam
kavgam sevdayla...
çok güzel içine alan bir şiir okudum sevgili kardeşim...
dost yüreğin ve kalemin daim olsun....
tebriklerimi bırakıyorum şiir altına saygımla...