DÖRT KİŞİYDİK BİZ
Dört kişiydik biz,
Biri er, dört kişi. İki büyük, iki küçük, Biri er, dört kişi. Hiç kötü bir şey gelmezdi başımıza, Mutluyduk güvenli dünyamızda. Küçükler büyürken, sandık ki, Büyükler kalır hep aynı. Çoğalırken bir yandan, sandık ki, Azalmaz asla bu sayı. Oysa ki mevsimler akarken ardı ardına Geçmez mi zaman, bitmez mi yaşam? Ve derken bir sabah, Bizi bırakarak arkada, Er kişi kanatlandı sonsuza, Hayali hâlâ yanımızda. Hani kötü bir şey gelmezdi başımıza, Hani mutluyduk kendi dünyamızda? Eksik üç kişiyiz şimdi, dördüncüyü bekleriz. Ama gelmeyecek biliriz. Ne zaman ki karşılaşırız o son randevuda, İşte o zaman tamamlanırız. |