Anımsadıkça seni, bir kuş kanatlanır göğsümün sonsuzluğunda.
Seninleyken fişek hızıyla 3’ünden 5’ine konan saat,
Yokluğunda çivilenip kalır en geçmez noktasına.
Yolda, sokakta, otobüste, durakta, düşümde, gecemde, koynumda…
Elin hep elimde, adın Can’ımda, gülüşün dudaklarımda...
Her gittiğim, her beklediğim, her gördüğüm sen.
Şairin dediği gibi “Şimdi herkeste sana âşık oluyorum”*.
Tüm güzel sözcükler yitirir güzelliğini, adının baş harfinin yanında.
Sana “Sevda Tanrısı” derim.
Varlığına secde, yokluğuna tövbe ederim.
Sana aşk derim,
Aşka başlar her şiirim,
En ufak bir serzenişte aşka ihanet ederim.
Öfkem özlediğimden aslında...
Bilirsin, “özlemek” dayanılmaz sancısıdır aşkın
ve bir özlem, bin feryat doğurur.
Ki ben sayamadım kaç özlem biriktirdim heybemde sana...
Gidişlerim de hep korktuğumdan
ve her vedada kahrın imgesi yüzüm.
Kaybetmekten korktuğundan kaçmak, ne büyük aptallık oysa…
Sır gibi saklımdasın!
Bencillik diyorlar umursuzluğuma, bilmiyorlar,
-“sen’cilim- aslında…
Sen, aşkın Can’ hali,
Nasıl da adına secde ettiriyorsun beni.
Öyleyse,
Hapşırsın aşk,
Biz çok yaşayalım sevgili…

Duyu Oruç



___________________________________
* Kahraman Tazeoğlu’na ait bir dize