Yine bir pazar günüydü
Kahretsin ki yine hatıralar canlanıyordu
Yeni bir şiir doğuyordu bir şairin elinden
Ve yüreğinden dökülürcesine akıyordu yaşları bir gece yarısı.
Sabahlayacak kadar hüzünlü duruşunu
Bırakıp rüzgara, kendi içinde yok oluyordu.
Yok oluşları unutmuş şairin sesiydi bu.
Ve işte gidişinin ayak sesleri
Yürek parçalayan bu seslere dayanmak mıydı çok sevmenin ödülü?
Yazın sonunda bahar yaşamadan geçmiyor muydu yıllar?
Ya da yok mu yaprakların dökülmediği bir sonbahar...
Bir pazar günüydü yine
Büyük heyecanla gelmiştin gönlümün kapısına
Ve biliyordun ki gönül kapısı sadece içerden açılır.
Sen gelmeden hazırlanmıştı zaten yüreğim.
Açılmıştı kapılar
Ve en güzel duygular sandıklardan çıkartılmıştı senin için.
Tüm şiirlerimi kağıttan bir halı yaparak üzerine yazmıştım
Hepsine bas geç diye
Ayrılık kokan şiirlerimi yok et diye
Gel ki gönül bayramı olsun
Gel ki sözlerim ayrılığı unutsun.
İşte bu umutlarla giymiştim en güzel gönül yeleğini
Ve hoşgeldin demek için sana
Gönlümün limanına çekilmiş tan vaktini bekliyordum..
Şimdi yine bir pazar günü,
Ortalık harpten çıkmış gibi dağınık
Ne sandık kalmış ne de yıllanmış sözleri söyleyecek bir aşık
Viraneye dönmüş yüreğimin en kuytu köşesindeyim
Bir ses arıyorum bana hayat verebilir mi diye.
Ve şimdi de yine limana çekilmiş gidişine el sallıyorum
Bu kadar mı ansız olur gidişler,
Nedendir gelirken hazırlıkların bitmesini bekleyenler
Giderken bir hoşçakal demeyi bile çok görürler.
Çünkü gidişler kolaydır
Çünkü sandalı limandan çıkardın mı bir kere
Onu açığa sürükler bir rüzgar elbette
Ama bilinmez onun da akıbeti
Kaçarak gittiysen bir yürekten
Artık kimsede bulamazsın aşkın o ilk muhabbetini...


FATİH AKTAŞ