1997 yılında aniden hastalanarak vefat eden, çocukluk yıllarımın en eşi bulunmaz arkadaşlığını paylaştığım canım arkadaşım, kardeşim, dostum, Bülent Burhan Adıgüzel için 1998 yılında yazmış olduğum bir şiir denemesidir.

Bir gece yarısıydı yıkıldı hayallerim,
Gökte yıldızlar gibi, kayboldu hepsi birden,
Beklenmedik bir anda duydum acı haberi,
O doğduğum, o güzel, o yemyeşil şehirden.

Çözüldü ayak bağım, gençliğim el salladı.
Ne bedende, ne bende zerre takat kalmadı,
Bin dokuz yüz doksan yedi, gün yirmi dört Aralık,
Gün karanlık, ben karanlık, kapkaranlık.

Dermansız dert misali sardı beni yokluğun,
Ağladıkça gözümden döküldü çocukluğum,
Senden sonra olmadı benzeri dostluğunun,
Ahirette kavuşmak şimdiki tek umudum.

Gülümsemen aklımdan çıkmıyor bugün gibi,
Seni hep o halinle hatırlıyorum her an,
Bilirsin seni ne çok, hem ne çok sevdiğimi,
Sevgin durur kalbimde, rahmet dilimde duam.

Kardeşim, arkadaşım, sırdaşım canım Burhan,
Seninle dost olmayı bahşeden Rabbe kurban,
Vadem dolup Azrail kapıma geldiği an,
Hoşgeldin derim ey dost, hoşgeldin derim inan.

Allah’ın ( c.c) rahmeti, Efendimiz’ in ( s.a.v ) şefaati üzerine olsun Aziz Kardeşim.
Ruhuna Fatiha....

                             Muhsin Yanık