Aşk ve hüzün...İnsanoğlunun yaşamındaki sır...Ne aşk,hüzünsüz beslendi,ne de hüzün,aşktan başkasına yakıştı...Birbirlerine bu kadar yakışan ve birbirlerini besleyen iki kavramdan ötesi yok sanırım...Tüm şairlerin ve dillendirilmemiş tüm sevdaların suyunu sıksanız,hüzün damlar da,sel olur çoban çeşmesinden...seversiniz,bir hüzün kaplar tüm evreninizi...sevmezsiniz,bomboştur yüreğiniz,hüzünlü hazan mevsimini yaşarsınız mevsimler gibi...biri çeker gider,hem de ardına bakmadan(belli ki,çokca da sebepleri vardır,veya güvenememiştir sevdiğine,belki de,yaraları kabuk bağlamamıştır henüz önceki sevda yanılmalarından)ve,kalakalır diğeri,hüzünlerin o kahredici acılarıyla başbaşa...İnsanlar adedince hüzün sebebi var mutlaka...ama,aşkın,başımıza sarmaladığı hüzün ise tanımsız bir vaka vesselam...Şaire de,aşk yürekte,hüzün gözlerde kaldı derken,duyguların yerini güzel yerleştirmiş...
tebriklerim,aşk ve hüznün bizlerdeki sancılarını ve okundukları mekanları betimlemedeki ustalığınıza ve içtenliğinizedir...selamlarımla...