Üşüyorum Anne
İstanbul sokakları ruhumu üşütüyor
Vakitli vakitsizlik göğsümü kanatıyor Ah ki sensizliğim ruhumun kayboluşluğu Donmaktayım burda sıcaklığın nerde anne İçimin en iç yanı cehennemin bekcisi İçimin en acı yanı cennetin yokluğu Yalnızlık ki yalnızlığımın yalnız korkusu Seviliğin sobeler mi gölgesini anne Göz yaşımın sıcağı yüreğimden akıyor Sensizlikde büyümek canımı açıtıyor Sana getirsemde içimin sesi bitmiyor Yokluğuna hala alıştıramadım ki anne Bak bak koy elini aha tam şurası ağrıyor Kalbimin ortasında kocaman bir düğüm Sen bilirsin çözsem kanar mı yara , ha birde Sol yanımda bir çığlık hiç susmuyor ki anne Heceliyorum hece hece kelimeleri Yazarken ruh halim istanbul gibi oluyor Ankara ise bahtı kara yara bağrımda Bedel ödetiyor hep kavuştaklarım anne Demedin ki büyümek canın acıtır diye Demiştin büyüde gör nasıl olur acılar Büyüdümde neden hala geçmiyor ağrılar Çocuksu düşlerimin mavisi nerde anne Gözü kara karamsarlık ışığı sönmüyor Ah ki dipsiz kuyulara saklanmıyor geçmiş Gömülmüyor karabasan bataklığı kaygan kanadım kırıldı şimdi sen nerdesin anne Sen ki kutsallığımın anaç sütü sütlaçı Kaymağınla mayalarmısın geleceğimi Beynimin elektriği yetmiyor ısınmaya Titremekteyim üstümü örtermisin anne Gülay GÖKTÜRK |
Sevgilerimle CANNNN.Şiirin güzeldi, yaralarıma tuz basıp geçti gitti...