Şimdi yoruma başlarken düşündüm de; "Acaba" dedim, "Şiir böcek aldı diye mi yoruma geldim ki ben?"

Yapar mıyım? :)

Şaka bir yana seslendirdiğim her şiirin arkasındayımdır zaten. Ve bu şiir de gerçekten harika bir şiir. İmgeler ölçüsünde, dil eski ve yeninin harmanı, anlatım çok çok güzel...

Ben beğendim... Yorumlara baktığımda herkes de beğenmiş...

Kutluyorum...

Siyeye çok uzun bir aradan sonra yeniden geldim. Güzel yazı ve şiirlerde görüşmek üzere...

Selamlar...

Ne sıcağında kavrulmuş ağustosun,
Ne soğuğuyla donmuş ocağın...

ZEMHERİ ÇOCUKLARIYIZ BİZ, NE KIRAĞILARDA OMUZLARIMIZ DONABİLDİ NE DE ZEMHERİLERDE ISINDI OMUZLARIMIZ...
Yokluk zamanlarının çocuklarıyız biz, varlıklarda da yüreğimiz hep darda kalır, ancak umuttur kardelen çiçeğinin kar delmesi, umuttur bahar ve yaz güneşleri, ki ancak ısınır yüreğimiz...MUSTAFA YILMAZ

Mustafa YILMAZ tarafından 5/4/2011 11:41:15 AM zamanında düzenlenmiştir.

kompozisyon,renk uyumu,ses,şiir çok hoş,tebrikler

Çok güzel bir şiir ve mükemmel de yorum.

Kutlarım seni ve Turgay Coşkun’u...

Ömrümüz bir eylül gibi; savrulduğumuzu görürüz yapraklarının ayasında. Gelgeç hazların ve yazların ortasında oyalanmamamız için her yaprak bir veda salınışındadır. Ayvalar sararınca dallarında, narlar bir ateşe çevirince bahçeleri, gelmiştir eylül. Yapraklar veda diye titreyince, sular hafiften üşüyünce, aynalardan kaçmak istediğimizde, gelmiştir eylül...

Mevsimler, mevsimlerden çabuk çabuk kaçarken döndürür başımızı. Saçlarımızda ne çabuk renk değişimi oluşmuştur. Alnımızda eylül çizgileri, dallardaki makamı bilinmeyen beste...

Hepimiz olduk çocuk ve genç… Bitmez sandığımız baharlarımız ve yarınlarımız vardı; uyurken hayallere daldığımız, uyanınca düşlere yandığımız, ufukları ve yıldızları yakın sandığımız…

Yollarımız kısa, adımlar çevik, bakışlarımız çelikti. Tuttuğumuzu koparırdık. Hırsımız, inadımız, ısrarımız da fazlası... Daha eylüllere çok vardı; ama temmuzda, eylül yaprağı gibi dertleri, acıları, sıkıntıları yasayınca uyandık, yalancı yaz mevsiminde olduğumuzu anladık.

Hayat bize mevsimlerin kimliğini öğretir. Yani bir dışarıdaki mevsimi, bir de içimizdekini… İçimizin takvimleri koptukça, yüreğimizi de koparır derinden; acımadan, insafsızca…

Yine de ömrümüzdeki hazan yapraklarını, gül olarak görebilmeliyiz derim ben. Koklayabilmeliyiz sararan yaprakları... Hüznümüzü anlatmalıyız onlara. Yapraktan toprağa ve oradan da sonsuz bahara açılan yolculuğumuza...

Rabbim hepimize hayırlı ömürler versin.

Selam ve sevgilerimle...


gulnagme tarafından 5/3/2011 1:16:00 PM zamanında düzenlenmiştir.

Doğmamış günler var hançeremde,
Gün ışığı değmemiş sevdalar...
Alaca karanlıklara mahpus,
Kör, köhne bir kuyunun, en dip kuytusunda,
Kimsenin aşinası olmadığı,
Kimselere aşina olmayan...


Şairem ,çok hoş bir paylaşımdı .Yürğine gam dokunmasın ...:)