O ZAMAN YAZDIM
Hanım İstanbul’da çocuk Murgul’da
İneği bıraktık Kuru Şavul’da Elim bulaşıkta gözlerim yolda Dünya üzerime çökerken yazdım Çamaşır birikti yıkayamam ki Karnım zil çalıyor doyuramam ki Ortalık kirlendi süpüremem ki Sobayı zor bela yakarken yazdım Yatağım buz tuttu sırtım üşüyor Zayıfladım pantolonum düşüyor Nezleye tutuldum mendil taşıyor Burnumdan damlalar akarken yazdım Akşam bir köşeye ilişiyorum Kendim kendim ile konuşuyorum sanki yeni yeni tanışıyorum Eski resimlere bakarken yazdım Peynir ekmek oldu sofranın gülü Reçel gelir gider her zaman dolu Param çıkışmadı almadım balı Tabağa pekmezi dökerken yazdım |
Beni tanımak istemiştiniz ya işte o dizelerde bulabilirsiniz.
Kendi kendiyle konuşan ve ya zan,tabii zaman bulabilirsem.
Dostum diye yazarken bir şiirmibile beğendiklerinizin listesine almamışsınız.
Torpil yok ,böylesi iyi.şiirleriniz çok hoş,özellikle bu şiir.