Odam Kafesim
Ruhumu sıkıştırır her nefes kelepçesi
Kalkıpta rüyalarım seninle donatamam Daraldım çeresizim ...kapanın binlercesi Bir gün huzurlu başım doyasıya yatamam Uykular korkutuyor gebe her dem gündüze Deryada yaşar gönlüm hasret gönlüm denize Neyime sarılayım nem kaldı elimze Çıkmazda bataktayım çersizce bir ortam Küskün gönlüm ufukta doğan güneşe gayrı Terk etmeye razıyım dünyamı,bu diyarı Çöreklenir başıma her bir dert ayrı ayrı Vadem dolsa razıyım çıkamaz sesim,sedam Dinleyen yok derdimi kendimin der...susarım Kendi zehrimi içer kinimden der...kusarım Taşlar az gelir bana bağrıma köz basarım Daha beter vermesin diye oluyor duam İçime kanar her dem açılan yaralarım Dünüm geçti geçiyor yarınıma yanarım Söndü yaşam sevincim kurudu göz pınarım Mahkum gibi yaşarım kafes gibidir odam |