Yalnız Adamdılar
Elinde kalemi, nöbetteydi bir adam
Yalnızlık şiiri yazacaktı o gece Saatler tik tak vaktindeydi Masanın üstünde bir bardak İçinde gözyaşları dolu/su keder Günlerdir uykusuzluk çekiyordu Tek sığınağı defteriydi Bahçede güller dikenlerini döküyordu O, görmüyordu Hanidir içmiyordu çok sevdiği kahveden Martılarla bile görüşmüyordu, selamı sabahı kesmişti Kırgındı herkese, kendine olduğu kadar Son günlerde kalbine dahi uğramıyordu Yazdığı şiir bitince başını kaldırıp gökyüzüne baktı Bir tek yıldız bile yoktu O zaman anladı ki Yeryüzünde kendisi Gökyüzünde ay İkisi de yalnız adamdılar… Nurcan TALAY 24.04.2011 |