ARKASI YARINGün geçtikçe artıyor yalnızlığımız komşu bahçelerde çınarlar kururken bir bir ağacımızda dallar çiçeğe, meyveye durmuş kime umut, kime yarar?! o baharla gelen göçmen kuşlar çocuk masallarımız,gençlik hayallerimiz öksüz ve yıkılmışlar. sokak lambaları altında uzayan gece piyesleri delikanlı sohbetlerimiz lal. baba evinin duvarları sessiz geçmişin sinen kalabalık sesleri hep susmuşlar yankılanmıyor avluda. çocuk koşturmacalarımız, saklambaç,beştaş,çelik çomaklarımız kaybolmuş,yoklar… kırkından sonra kırılıyormuş dost bakan aynalar. yaşanmış, ucuz sanılan hatıralar tozlu raflarda açmak ve açmamak arası gelgit duygular: pişmanlık,özlem,hüzün minnet,teşekkür ve efkar… gün geçtikçe artıyor yalnızlığımız eskimiş şarkılarda notalar esrik gönlümüzü oyalar. ne giden geliyor geriye ne yolcu duruyor yerinde bir kurulmuş saat zembereğinde tükeniyor günler, haftalar, yıllar. yanık akşamlara bakıp yanmalı sonra geçen gençliğe mi hayıflanmalı?! bir güzel sözde bulduğumuz yaşama sevinci zümrüt-ü Anka’nın kanatlarında uçuyor uzaklara. ‘’ Arkası yarın’’ hayatlarımız bir gün eski radyonun tozlu düğmesinde kırılıp kalacak o gün ’’arkası yarın’ olmayacak. HARUN ÖZMEN |