geçmiş mahallesi
şöyle ellerim cebimde dolaşmalıyım seni
hüznümü kimseye belli ettirmeden sakince her nefes alışım biraz daha derinden ta ki çıkarana kadar içimdeki hayalini ta ki o gelene kadar karşıdan elinde bir demet çiçek yıllar yumağından ve üzgünlüğüm ne kadar da koklayamamışlığımızdan çaresizliğin esirleri salınır mı anılar parmaklıklarından kurtulmayı düşünebilmek bile bundan acı seni bulabildiğim tek yer işte bu mahalle her ne kadar geçmişi örtsede kaldırım kenarlarında apartmanlar çocuk sesleri yankılanmakta kulaklarımda ve sen her nerede olursan ol şimdi ne kadar uzağa gidebilirsin ki her adımım takip ediyorken seni |