Ey nefis! Sabrın ile öfkenin arasında tutuşup yanma. Bil ki sabır,yüreğinde gölge veren bir ağaç oldukça öfken, onun yanında unutulmaya yüz tutacaktır. Hırsını dizginlemeyi öğrenemediğin sürece daha çok gözyaşı dökeceksin. Dönüp de geri baktığında attığın adımlara, gözü dönmüşlüğün ıstırabı ile hıçkırıklarını görmek istemiyorsan yüreğini temizle.
Ey kalp! Yok edemedin mi hâlâ elinle uzattığını almayan insanların gözlerindeki kini? Demek ki çözüm,vermekte değil; önce kalpler kaynaşmalı gözler buluşmalı sevgi ile. Eller,uzatılanı sevgi tasında sunulunca alırmış.
Sırtındaki yükten öfleyen insan! Bilir misin, o yük senin sınavındır. Her of deyişinde sana daha ağır gelir yükün. Bak,senden daha nice yük taşıyan insanın yüzüne. Sabır, çiçek açmış; tahammül, ödülünü vermiş. De ki bana bu sınavı geçmek istiyorum; deyim sana:YÜREĞİNİ TEMİZLE!

Serap Hoca

Ey canözüm,
Hayat ne,
Söz vermek ne,
Şiir ne,
Der misin?

Ey canda canım,
Şiirler ayna ise
Yürek yangın ise
Yansın aynalar,
Çöksün dua diye,
Ellerle dizler.
Söze galip gelsin,
Bükülen boyun.

Ağla ey dil,
Kıvrıl beden,
Ruha beden ne gerek.

Sırça köşk misali,
Dağılsın dizeler
Tutulsun "söz"ler.

19.08.2007 03.15
SERAP ÖZALTUN