bu şiirimi sohpetinden keyif aldığım,rahmetli olan büyüğüme yazdım.
Dost dediğin insanı yalnız komaz
Dost yanında insan hiç yalnız [olmaz kalin ]

Yazmakla geçerdi her günüm
Elime aldığımda kalemi
Su gibi akardı satırlar
Konu sohbetiniz olduğunda
Biterdi kağıtlar
Kalemler yetmezdi
Hafızama kazımıştım sözlerinizi
Düşünmezdim ne yazacağımı
Gün ışıdığında başlar
Ay gözüktüğünde bitiremezdim
Rüyalarıma girerdiniz
Uykularımda sizinle yaşardım
Gün yirmi dört saat derler.
Oysa bizim günümüz kim bilir kaç saatti.
Ayrılık mı girdi aramıza
Gözlerimi her kapadığımda
Görürken sizi
Şimdi arıyorum
Masamın başında değilim artık
Yatağımdayım şimdi
Hastayım, mecalim yok
Yaşlanmak meğer ne zormuş
Kalmadı yazacak bir şey
Yazdım hepsini aklımda kalanların
Kalemde bitmiş,kağıtlarda
Önümde bir yığın
Kim düzeltecek bunları
Giderken götürebilirmiyim.
Kapandı yine gözlerim
Sizi uzaktan seçebiliyorum
Elinizi mi sallıyorsunuz
Geldi mi vakit
Yanınıza mı geleyim
Heyecandan kabarıyor yüreğim
Bir melek bekliyorum
Bu son soluklanışım
Az kaldı emaneti teslime
Lütfen!
Bekleyiniz geliyorum
03.04.2011