Kaza ve kader güya, maniymiş terakkiye
Hikmetini hiç sormam, meye teşne sâkiye

Müslümanın suçunu, atma din-i İslama
Bilmediğin mevzûda, allemelik taslama!

Aç oku birkaç kitap! Konuşma ezberinden!
Öğrenmelisin dini, güzel peygamberinden

İnanmazsan inanma; ama küfretme dine!
Nifâk tohumu ekip, sebep olma bir kine!

Allah’a saygın yoksa, saygı duymam putuna
Secde etmem ben asla, capcansız bir sütuna

Kadere inanmaksa, dinimde muktezâdır
İnkâr eden herkese, ism-i fâsık sezâdır

Maneviyatsız ise, medeniyet mezardır
İslamın geçtiği yer, âdetâ bir gülzardır

Ben bir çağdaşım diyor, uykuda fosur fosur
Eyvâh dostlarım eyvâh! aklı olmuş dün basur

Ne aldın Avrupa’dan, yetmiş beş yıldan beri?
Göremiyorum, nerde, tekniğinin eseri?

Âlem tâ Aya çıktı, sen hep bak aval aval
Koyunlara çalarken, dağın başında kaval

Karl Marxa göre dinler, kitlelerin afyonu
Âlem de çoktan çekti, Kominizme sifonu

Din, rûhların devâsı; afyon da tıpta tiryâk
Her tür ideoloji, akla inmiş katarak

Boz bulanık görüyor, İslâmın nur rengini
Âlem öpmeye mahkum, nebinin üzengini


Soner Çağatay 13 Mart 2011 / Wuppertal

Kelime:
Mey: şarap, içki
Saki: içki sunan
Aval: Arapça’da şaşı bakmaktır.
Seza: yakışanı, uyanı
Terakki: ilerleme
Teşne: susamak, susamış
Tiryak: ilaç