Yazlıkta bir komşum anlattı. Geçen yaz bir grup dağcı Kaçkar dağlarına çıkmak için civarda bulunan bir köye kamp kurmuşlar. Köy halkı öteden beri, gelen gruplara misafir gibi davranıp ilgi gösteriyor ve iyi dostluk ilişkileri kuruluyor.
Köyün güzel kızlarından Fadime grupta yer alan mühendis bir gence fena halde vurgun. Ancak beklediği ilgiyi bulamıyor. Kızımız, boş bir hayal peşinde, umutsuz ve çaresiz. Kendisi de bunun farkında.
Bu umutsuz bekleyiş gençlerin köyden ayrılacağı güne kadar devam ediyor. Gençler yol hazırlığı yapıp kamp yerini toparlarken, Fadime, kamp yerine yakın bir yerde bağrına bastığı kara bir taş ile gözyaşı dökmektedir.
Fadime bu karşılıksız aşk acısına ne kadar dayandı. Onu bilmiyorum.Ancak ben kendimce bir nasihatte bulunarak aşağıdaki satırları karaladım.

Fadime’ m beni dinle, bu aşkı unut
Işık görünmüyor yok ki hiç umut
Yağmurlar yağar mı çıkmazsa bulut
Ardından, gürleme; çakma boşuna

Avcının elinde gergin yay gibi
Anasın yitirmiş deli tay gibi
Denize sevdalı coşkun çay gibi
Önünü görmeden; akma boşuna

Telli duvak takıp, siyah tüllerle
Tacını donatıp kızıl güllerle
Ölürüm görürsem deyip ellerle
Bir sevda ateşi; yakma boşuna

Olmaz bir hayale kapılıp kandın
Tutuşup, alevsiz dumansız yandın
Eloğlunu sana yâr olur sandın
Güzelim hayattan; bıkma boşuna

Ruhunu kuşatan bin telaş ile
Yüreğine akan kanlı yaş ile
Bağrına bastığın kara taş ile
Bu dünyaya son kez; bakma boşuna