Yeni bir gün başladı, daha dün yaşadığımız bitmeden,
Kahvaltı hazırladığımı gördüm, daha acıkmamışken,
Akşam sabah derken bir ömür geçiyor, yaşanmadan,
Yeni bir gün başlıyor daha öncekini anlamamışken...

Hayat dediğimiz nedir ki zaten, bir gün kadar kısa,
Bir göz açıp bir de kapamışken veda ediyoruz hayata,
Aradaki zamanı saymayalım, o kandırmakla geçiyor,
Kendimizi ikna etmemişken o hemen geçmişe karışıyor...

Sabah kahvaltısını hazırlıyorum, sanki hayat hep kahvaltı,
Sonrasında öğlen başlasa da ertesi sabah yine olur aynısı,
Akşamları hiç saymıyorum, o geceden önceki başlangıçtır,
Geceyi de saymam, hatırlayamadığım rüyaların aynasıdır...

Yeni bir gün başladı, öncekilere inat ediyor gibi yanımda,
Ben ona alışmamışken az sonra veda eder kendi çapında,
Sonra olacaklara kefil değilim, aynısı olsa da değişkendir,
Hayata kefil değilim, o en büyük ihanetlerin bileşkesidir...