P U S T USustu duvardaki tabloda yağız atların koşusu Gözlerini dikmiş bakarken durmuştu gözyaşları Renklere karışmıştı puslu beyaz Seslere karışmıştı çaresizliğinde tuval Görkemli bir büyümedeydi yalnızlık Hiçliğinde olmayan gecelerin yaşanmışlığı Bıraktığı yerde sere serpe puslanmış siyah Dikmiş gözlerini öylece bakarken Sarınmış beyaz sararmış pusarık atlarda zaman Namık Kemal ÜLKÜ Eylül / 2007 |
gönlünüz kaleminiz der görmesin
saygıyla...