Biliyorum, hüzün doldu hiç görmediğim gözleriniz
Belki ela, belki kara, yada eşsiz mavi bir deniz
Nevbahara hazırlanan saçlarınız, belki serrayı kıskandırır
Belkide, gecenin en koyusunda yalnızlığa demir attırır
Tek bildiğim gülistan’a sebep olan isminiz ve kabına sığmayan yüreğiniz

Kim bilir acınızı, özleminizi, sevdanızı
Rüyanızın dar sokaklarında kimi aradığınızı
Kim bilir hangi sağanakların altında ıslandınız
Uğrunuza verilmiş sözleri hatırlayarak ağladınız
Gülmeyi unutan annesiz bir çocuk gibi küstünüz hayata
Ancak sizde bir annesiniz, cennet sizi bekliyor semada

Ben’se kaç asırdır yaşıyorum hayatta
Yaratıldığımda sevda bile yoktu dünyada
Zaten bıkmışım, usanmışım, usandırılmışım..
Hazır kabir toprağına bulanmışken ellerim
Kendi cenazemi kendim yıkar, çeker giderim

Siz sakın-ola üzülmeyin
Yalnız bir fatihayıda esirgemeyin