..bundan böyle/Beni Sol omzundan geçen Işık huzmesi sanma sevgilim…/ Beni Yolların gölgelere göz kırpan asfalt kırıklarında Kimsenin görmediği dikenli otların tek tanıdık yüzü Ve toprak ananın ufalandıkça büyüdüğü ellerinden Öpen Öpen… Rüzgâr san… Ki Tüm ağaçların gövdelerinde kabuğum! Kozayım kelebeklere tırtıl tırtıl!... Bir iç nefesim yokluğun en iğne ucundan… San beni sevgilim Çok hafif yazan bir kalemin mürekkebinden iç gömleğim Rengi mütemadiyen seni çalan Hep ‘mi’den başlayan sebepsizce… Düşün ki Az önce Yanından geçtiğin çocuğun dağınık saçları bendim. Bakışına takılan daldaki güvercindim. Uzaktan sesini duyduğun tren düdüğünde bile Sana seslendim. İnsan onuru davanla okuyup Masaya bıraktığın gazetenin kupürüydüm belki de… ’Sevgilim’ Adının yerine Bir türlü dilimin koyamadığı bu kelime; Çiçek desem tohumu yok Çocuk desem yaşı hiç büyümemiş Bahçe desem üstünde bitenden habersiz Renk desem sanki ışık yüzü görmemiş Emek desem terini tatmamış gözleri... Doymuyorsa gönlün özlemi Kıvrılsa da kirpiğine Sevdalımsın... bundan böyle... ezgi ç. 21.02.2011 |
sevda sinmiş
müthiş mısralarına.
çok çok çok tebriklerimle.