KİMSESİZ ÇOCUKLAR
*Kimsesiz Çocuklar
Örselenmiş olmalı, tazecikken bedenim Sahipsiz çocukları, görüp ağlamam ondan. Küçükten ezilmişim, yüreğim yufka benim Kimsesiz çocukları, sarıp ağlamam ondan... Bir tatlı söz çıkmamış, bal akan dillerinden Sıcak bir yuva geçer, donmuş gönüllerinden Hiç tutan olmamış ki, küçücük ellerinden Onlarla hep elele, verip ağlamam ondan... Çamur demez, toz demez, yerlerde sürünürler Ayaz geceler geçer, sırlara bürünürler. Bir söğüt duldasında, kıvrılmış barınırlar Her ağacın altına, varıp ağlamam ondan... Daha bu yaşlarında, ne çileler çekmişler. Pamuk gibi yürekler, tüm hayattan bıkmışlar Elleri göz üstünde, öyle ufka bakmışlar... Yumruğumu sineme, vurup ağlamam ondan! Bir yetimin başını, okşasaydı bir insan... Dünya onların olur, olsa da yerle yeksan! Hemen ağlayacaklar, burunlarını sıksan! Nerde gariban görsem, durup ağlamam ondan... Kentte ne insanlar var, akılları çelecek! Minicik yavruların, âtisini çalacak! Bilmemki hangi soysuz, bu kadar alçalacak! Onca kalabalığı, yarıp ağlamam ondan... Sanki mantarlar gibi, yazılarda bittiler... Minicik yürekleri, hep kenara ittiler. Kötülük yapanların, hepsi gelip gittiler! Şu gönlümü yerlere, serip ağlamam ondan... Neden sahip çıkmıyor, anne ya da babalar? Yok mu bu çocuklara, hiç yakın akrabalar? Üst baş yırtık dağılmış, sökülmüş de abalar Ana, babalarını, sorup ağlamam ondan... Antalya-2011/02 |
ne hüzünlü dizelerdi ama gerçek
nasıl bir zamandayızki
doğan çocuklar çöpe atılıyor
sevgisiz bir nesil yetişiyor çok üzülüyorum çok
saygılarımla her daim çok güzel dile getirmişsiniz