KIRILDI KANADIM KOLUM
Güneşim yok gökyüzü karanlık gri renkte
Aynı ruh âlemimdeki ben mavilikleri beklerken Ufuk karardı sanki Gözümde çok uzakta bir ev Paylaştığımızı sandığım coşkuyla Sonra bir yatak kah cibinlikli kah cibinliksizken Yüreğinde yer tuttuğumu sandığım sevdam Aklımda yine aynı yatakta onunla sen Keşkelerimi kaybedeli çok oldu Sapanla vurduğun kuşlar misali yaralı kalan ben Ahını aldığın kuşlar gibi kanadı kırılan Yalnızlığın sessizliğinde ağlarken Ya sen hiç buğulandı mı gözlerin beni düşlerken Ben ölmedim ya yaşıyorum derken Aklımın almadığı neler oluyordu bir bilebilsem Yıllar sonra tam tavında sana eğilmişken Hiç aklına geldim mi onunlayken Geldi ise Sana yakışmazdı dayana bilmekse bana Aşk mı sevgi mi hangisi sindi sana Gelip geçici bir sevdaysa hangisiydi hissettiğin Dağladın yüreğimi kızgın şişler misali Anlatırken bana hiç düşünmedin Paramparça olan duygularımdı gözlerimden akan Yaşadıklarını anlatırken zevkle Yitip giden bendim sonsuzluğa Çaresizliği basıp bağrıma kanayan dillerimin Acısına tuz bastım dağladım ellerim çırpınıyor Yok olan hayalini kucaklarken Seni taşımaya çalışan kırık kanadımdı Kalbime çivileri çakarken Yanan yüreğimdi arkandan ağlayan Şiir ve yorum hayrunisa şenel siyah gecem |