KEDİMİ DE VERDİM BUGÜN
baktım ki senden fayda yok bana
sonunda kedimi de verdim bugün önce gür tok sesini verdim onlara hani bana hiç yükseltmediğin buğulu sesini... onlar hep bağrışlarını duymuştu avaz avaz sesinin bu rengini bilmezlerdi. baktım ki bu gidiş hayıra alamet değil seve seve verdim sesini gözüm arkada kalmadan sonra bakmaya kıyamadığım görmeye doyamadığım gözlerini verdim onlara hani bana hiç çatmadığın ıslak gözlerini... onlar hep karasını görürdü gözlerinin zindan karasını bilmezlerdi gözlerinin sakin sessiz denizini ama olmadı işte, yetmedi benim gücüm gidiş hala kötüydü. olsun dedim elleri yeterdi bana gözümden iki yaş damladı ama verdim gözlerini de arkama hiç bakmadan bir ellerin kaldı bende sardım doladım kendime bir de kedim vardı ona seni anlattığım ... sonunda ellerini de istediler benden bana dokunurken kendimi yitirdiğim ellerini... sözde -vurduğun kırdığın kırp döktüğün . bana hiç vurmamıştı oysa o eller hiç incitmemişti tenimi verdim... ellerini de verdim. gözlerim ağladı yüreğim bağırdı kedim miyavladı ama... verdim ellerini de kedimi sevdim günlerce ağladım, haykırdım, parçaladım kendimi faydası olmadı zaman halimi anlamadı. baktım ki olacak gibi değil bana dönüşün yok bana senden hayır yok kedimi de verdim kedimi de verdim bugün... |