Hüzün Mevsimi
Hüzün mevsimimi yaşıyorum
Kendi kış ayazlarımda Sargı bezi rulosu gibi Açılıp kaldırıma yayılıyor Geçmişin tozlu yorgun yılları Yürüyorum ellerimde kırık kalbim Nefesim kesilecek Biliyorum bir son var İçimde sonsuz çığlıklar.... Geçmişime silinmez mürekkeple yazılmış hatalar Geleceğimin sayfalarına da bulaşmış Yanlış bir hayat Nasıl doğru yaşanır ki!!! Şimdi düşünüyorum da Ben seni kendime yar edinmişken Sen beni kendine yara edinmişsin Acıtmışım canını her solukta da Bir ben bilememişim... Hayatın bir film olduğunu Benimse uzaktan izlemek zorunda kaldığımı Senin baş rolde yer aldığını Unutmuşum birtanem Affet... Son verdim kendi hayallerime Kanlı düşlere buladım kendimi Uyandırma ölümlerimden beni Kalkmayacağım bu kez gidişlerine Sustum ben de Tüm geride kalanlar gibi... P.S. Unutma susuyorsam bu içimdeki çığlıklara son verdiğim anlamına gelmez susmayacaklar biliyorum...biliyorum... |