KÖZ DÜŞMÜŞ
Köz olmuş
Akşam vakti sahildeyim gene Denize tek tek taş atıyorum Başım ayık seni düşünüyorum Parmaklarımla ismini yazıyorum Sahilde ki kumlara Hırçın dalda gelip siliyor acımasızca Ama ben yüreğime kazıdım seni Seni oradan silemez, Ne boran ne kar ne fırtına. Güneş süzülüyor yine yavaş yavaş . Başı yüce dağların ardına İçim kararıyor korkuyorum Korkuyorum Yüreğim sökülecek yokluğunda Geceler sensizliğe isyanım Çırpınıyorum kanadı kırık bir kuş misali Yalnızlığın kucağında.. Sedir kurdum ısısız yerde Kimseleri görmeyim, Yalnız seni düşüneyim diye. Adını her anışımda Savruluyorum gecenin kırağı ayazında. Alaz alıyor içimde ki közler Kavruluyorum, küllerim savruluyor Sevdanın kollarında Melek yüzlüm, ruhum sen esirim Hasretin çığ gibi büyür içimde. Senli düşlerle düşerken baş yastığa Yokluğunun kâbusu ile uyanıyorum her sabaha. Bir damla olsun su serp yüreğime İçim ferahlansın. Müezzinin ilahi nidaları yükselirken arşı alaya Nasırlı avuçlarımı açtım Adaklar adadım, dualar ettim, dilekler tuttum Yalvardım yaradana Sen diye haykırdım sen diye Ey melek yüzlüm Kır bütün yasaklarını Seherden önce mehtaplı yollardan gel Güneş doğsun yeniden kıraç yamaçlarıma Olsun da bir günlük ömrüm olsun. Ömrüm son bulacaksa eğer İsterim ki ecel beni senin kollarında bulsun. Alacaksa canımı senin kollarında alsın melek yüzlüm. Osman Baylar… |