RUHUM
ruhum, dağılırken uzak diyarlara
bedenim paramparça sensizlikte. kara gecelerin nefesinde, buğulu bir sessizlik varken yaşamak çok güç olmalı, adsız kentlerde kadehimden yudumlarken kan şarabımı gecenin sensiz ne kadarda kimsesiz olduğunu farkettim soğuk bir kış gününden, daha soğuktu yüreğim gidişin, sessiz bir gülüşün masumluğundan öte, acımasız bir katildi yüreğime sen gittin, ben yalnız yağmurların baş kahramanı oldum, bu, kimsesiz kentlerde... |