BU CAN EMANET.Bazen kartal gibi, hürdüm dağlarda. Bazen bülbül gibi, viran bağlarda. Yolunu kaybetmiş, yolcu misali. Benim çektiğimin, yoktur emsali. Küçükten gülmedi, gülmedi yüzüm. Babadan yetimim, sonra öksüzüm. Bu hayat yolunda, hep çile çektim. Rahata ermedim, her an geciktim. Benim dostum oldu, şiirle kalem. Yinede bitmedi, çekilen elem. Birde üzerine, evlat acısı. Yirmi yılı aştı, bitmez sancısı. Ben yazmazsam, kimler yazar dostlarım. Kar düştü saçıma, soğuk kışlarım. Yılları yıllara, katlayıp geçtim. Ömür badesini, su gibi içtim. Basamak basamak, çıktım yukarı. Arkamda bıraktım, uzun yılları. Tavizsiz yaşadım, hiç baş eğmedim. Doğruluktan asla, taviz vermedim. İnceldim kopmadım, asla düşmedim. İnsan ayırarak, adam seçmedim. Vatan, millet, bayrak, oldu şiarım. İşte dostlar bende, böyle şairim. Türkmendağlı derki, bu dünya fani. Ana, baba, evlat, nerede hani. Mal, mülk, makam, mevki, hepside boştur. Bu can emanettir, uçacak kuştur. HİLMİ CAN. 22.OCAK.2011. (3184) |