Y ü z ü m ü Ç ı k a r ı y o r um

Çok yorgunum mizanım yok
Gerçeğe dair güzellikleri soyuldum
Karanlığına girdiğim bir sokakta
Çıplak ve gözleri yok haramilikle
Ustalaşmış adamlarca

Geleceği hala bilmiyorken
Süngümü saklamam gerekti
Kelimemi ve niyetimi örttüğüm
Mutluluklarımı da
Ama çok yorgunum
Yüzümü çıkardığım bir sabah
Anladığım her şeyi söyledim
Bu yüzden yüzsüz ve kelimesiz
Rüzgarın kopardığı bir dal gibi
Bir nehrin sularına kapılarak
Ve başka dal parçalarına dokunup
İşte ben de varım demenin tesellisiyle
Sürükleniyorum aşağılara

Sus ve suçla kendini diyen
Bir sessizlikle konuştum ilkin
Uzun ve derin bir uçurum gibi duran
Yalnızlığa düşürdüm nefsimi
Havasız göksüz bıraktım
Ölmedi ama kör ve sağır oldu
Ayaksız ve elsiz ve hepten dilsiz oldu
Sonra bu kulpsuz adamı
Çekip çıkardım vicdanımın sehpasına
Lime lime olmuş gövdesinden
Tutup astım en aşağılık yerinden
Üzerinde haram lokmaların yendiği
Bir sofra bezi gibi silkeledim
Döktüm içinde var olan günah umutları
Ve hak edilmesi olmayacak mutlulukları
Etime kemiğime işleyen alışkanlıklarımı
Ve ruhuma kadar sinen günahları
Acıta acıta kopardım kendimden
Acımadan merhamet etmeden
Ama kendimin iyiliklerini de koruyup gözeterek
Yeni ve tertemiz bir sevmeyi
Avuçlarımın içini terleterek
Dişlerimle kanatarak dudaklarımı
İkram ettim kendime

Islah ettiğim kelimelerimle
Sızdım en içime
Keskin bir tövbe aksettirerek
En izbe ve iblise terk edilmiş yerlerime
Işıdım
Muttaki bir eylemle
Sardım etrafımı
Ertelemesiz ve kati bir kararla
Yaşamak kararı aldım
Yaşatmak için içimde ki iyiyi
Ve yürüdüm koşar ve aceleci adımlarla
Kılcal damarlarıma varana kadar
Ruhumun en sığ yerinden başlayıp
İndim aman vermeden en derine

Bu yüzden çıkardım yüzümü
Ruhumla yüzleşmek için
Yüzümün gerçeğine değip
Yüzleştirmek için
Kim varsa içimde
Yüzleşip had ve hududunu söylemek için
Hal ve ahvalimin tutanaklarıyla
Halleşip helalleşmek için
/
Ç ı k a r d ı m y ü z ü m ü