Adem ve Havva gibi üryandık
tulumlarımızı dokuduğumuz
rengarenk kumaşlarla diktik
kör iğnenin deldiği etimden
damlayan damlalarla döktüm nişanımızı
her ikimizin boynunda asılı duran
kırık kalp madalyonun yarısı bende

biz yırtık elbiselerimizle kurduk çadırımızı
yırtıcı kuşların parçaladığı elbiselerimizi
seninkilerle benimkileri
benimkilerle seninkileri
çarpı işaretiyle yamaladık

kanka pişmaniyemin tel tel tüm tadı
parmak boyası şerbetin
yüzümdeki palyaço makyajım

saçımın her tutamında çan düğümlü
ağırlıklarıyla diz çöküp ağladığımda
bir senin gömleğinin yakası mendilim

inatçı ve inançlıydık
yamalı çadırımıza
çanları enstrümantal fon yapıyorduk
senin özgün sesinin yankılarıyla
düşünüp derin derin uyuyorduk

sen siyah rengi buluncaya dek dönmezdin
oysa bana gri renk yetiyordu
evet itiraf ediyorum
her döndüğünde şapkandaki
papatyanın yapraklarını bulamayış
sebebin benim

yirmi altı aralık iki bin on

Nilüfer Kozoğlu