ana bir gül verdiler aç diye

Dikenini yüreğime soktular

Söyleyemedim ağrımı kimselere

Solmamış kokulu Çiçeklere

Susarak küstüm



Ülkemi sevdim, bayrağı, insanları, hayvanları

Hatta aşkın kendisini sevdim

Yardım etmeyi, paylamayı sevdim

Akrabalığı, dostluğu sevdim

Ben sevdikçe hep yanlış anlaşıldım

Deli gibi Sevmekten

korkarak küstüm



Benim duygumda, fikrimde, yazımda,

Şiirimde, kitaplarımda ve gönlümde

Satılacak kadar ucuz ve lekeli kumaş değildir

Satacak kadar hiç değildir

Kağıt parçacıkların üzerine tükürükle

Yazarak küstüm



Müfettiş amcalardan korkutuldum

Okul koridorundan soğutuldum

Beş yıldızlı göstermelik karneler aldım

Hayat üniversitesini unutturuldum

Anı defteri üzerine geçmişi sorgulayıp

Ağlayarak küstüm



Senarist gibi yazdılar

Seçmek hakkı bile bırakmadılar

Yönetmenin karşısında oynattılar

Benimle oyun oynayanlar

Oskarını öbür dünyada

Büyük törenle elimden alırlar

Sahnenin arkasındaki kara perdeye

İsyan ederek küstüm



Dişim sızladı taşa koydum

Gönlüm ağrırdı saçımı yoldum

Vicdanım inledi başımı dövdüm

Mazim ağladı geçmişime sövdüm

Kalbim kırıldı şiirle söyledim

Dünyanın tadını almadan

Acı çekerek küstüm



Özledim karşılıksız sevdamı

Onun yüzünden özgürce

Sabaha kadar kafayı çekmeyi

Deryalara boğulup gözümü kanatmayı

Bırakın gayri giysiyi

Yiyeceği gezip tozmayı

Ne haddime benim

Sahilin yalnız esen

Sert rüzgarında nefes almamayı

Özleyerek küstüm



Hayatı benim üzerime kuruyorlar sandım

Geriye dönüp bakınca anladım

Geçmişime içil içil ağladım

Dimdik ayakta duran

Dağa baş kaldırarak küstüm.