bir varmış bir yokmuş
develer tellal, bireler berber iken
ben dedemin beşiğini tıngır mıngır sallar iken
uzak diyarların birinde...

Biz büyüdük; Ey adına masal denilen, ''bana/bize küçükken anlatılanlardan farklıymışsın meğer.. şimdi masalımızda prensle prenses kavuşamıyor iki tarafta acı çekip yaralarını başkalarıyla iyileştirmeye çalışıyorlar. Üstelik daha çok yara alarak daha çok kırarak daha çok acı çekerek..
Masalda dinlediğimiz prensin uykusundan öperek uyandırdığı yarasına kabuk olarak seçtiği, prensesim dediği degil artık..
Öyle 40 gün 40 gece süren düğünler de yok onun yerine 40 yıl sürecek bir hüzün ve acı var.. Mantık, hesap, kitap, çıkar, riya, menfaat var..

Çocukken ki masalımızda prens bir ayakkabının sahibini tüm ülkede aramıyor. Çünkü prensin elindeki ayakkabı prensese uymuyor zaten prenste ayakkabıya uygun prensesi buluyor..."

Ey hayat! Büyüdük, büyütüldük, büyüttün hiç istemeden. Kirlendik, kirlettik büyürken her birimiz... Anlatılan, inandığımız, hasret olduğumuz sevdalar, dostluklar, yürekler, insanlar masallarımız da çocuklukta kaldı hep.
Tıpkı çocukluğumuz çocuk yanımız gibi...

Beğeniyle okudum 'Şiir'inizi. Hayatın içindendi...
Saygımla...

çok hoş bir yazıttı tebrik ederim kalemkarım.sevgiyle kalın hoş kalın..