Karanlık kuyu
Özüm gözlerine esir oldu
Ben beni hatırlamaz oldum Yanlışların doğrularımı etrafa savurdu Ne bir yol buldum ne bir iz Aciz şekilde bekledim hissiz Meltem rüzgarı vurdu birden tenime Kafamı kaldırıp baktım öylece Ardından gaybden bir ses belli belirsizcesine Şehvet dolu duygular kamçıladı ayaklarımı Koşar adımlarla nefes karışıyor Bulmak için o sesi her ikisi birbiriyle savaşıyordu İki ağaç ortasında bir kuyu Yaklaştım yanına baktım kararlıca karanlığına Karanlığı yaran ses yüzümü tırmaladı Geri çektim kendimi eksik birşeyler vardı Anladım ki ruhum kuyuda kaldı..... |