VESAİR.....
herşeyden umudumu kesmiş vaziyetteyim
belki şairlerin kaderidir bu tüm iyi düşünen ve yüreğiyle yazan şairlerin belki bu anlamsızlığım ve hayattan umudumu kesişlerim yazabileceğim en güzel dize kimbilir bu kadar hayata iyi niyetle bakarken ve aslının öyle olmadığını görünce geriye iki yarım satırım kalır kimbilir bu gönül yoksulluğum madde uğruna kul olmayışlarım yarım bıraktığım her işim aslında benim bütünümdür belki kimbilir içimi dolduran ölüm düşüncesinin aydınlık yüzü geriye bakmadan ve ardında.... hiç bişey bırakmadan gitmek belki benim en büyük ödülümdür kim bilir kim bilir ki benim kadar yalnızlığı sabah açan gülleri ençok kim gördü benim kadar kim gördü bir karıncanın yuvasına girişini aksak ayaklarıyla gözlerim kadar tanımadığı bir çocuğa bakarken yalnız ve yollarda yatan bir adamı serederken ve beton yığınları arasında açan bir çiçeği en erdemli ve güzel en bakılır ve gerçek kim gördü benim kadar saatlerin durmayan tiktakları ve geçen zaman birşeyleri bekletirken insanlara ve hayata o saatin yorgunluğunu kim hissetti benim kadar ve dar-ı dünyanın dönüşü her eksende kim düşündü onun da yorulduğunu bu kadar umutsuzluğun hayalcisi ve habercisi değildim ben benim de vardı düşlerim hayata dair ve yaşanılır ve küçücük ve kanaatkar ve benim de oldu bilyelerim her çocuğun ki kadar herşeyi yitiriyor insan zamanla tüm sevdiklerini önce baban gidiyor yanından sonra annen hazırlanıyor yolculuğa köklerin gidiyor köklerin ayakta duracağın güç kayboluyor ve içinden yar gidiyor....can gidiyor... Ali V.Karadağ |