Hayat Eğrisi
Hüzün kaplı Sokaklarda
Rüzgarlar usul usul boşaltıyor yükünü Kasım bitip aralığa dönüyor Ellerim parkamın ceplerine emanet Yüreğim sessiz bir gecenin koynunda Gece cellat olmuş boğazlıyor denizleri Ayrılıklar çalınıyor yitik sevdalarda Toprak ana yalnızlığımı öpüyor Ay kendinden geçmiş sarhoşluğundan Bir ihtimalin peşi sıra adımlıyorum Sokağın karanlık yüzünü Nasıl bir yalnızlık Nasıl bir yüreksizlik Aşağılık bir yaşam eğrisine Dişimi sıkı sıka gidiyorum Ruhunu üç otuza satmış Bu şehirden... |
:) Güzeellll...
Sevgiler Sayın Yazarım.