VUSLAT ŞÖLENİ.
Allah dostu imiş, gülden güzelmiş.
Saygımı yükledim, senin tahtına. Müstesna insanmış, çok da özelmiş. Sevgiler saygılar, senin şahsına. Şu vuslat gününde, gönül kırmayın. Sözde kalmamalı, bu güzel hitap. Nasipsiz, azıksız, darda kalmayın. Yağmursuz kalanlar, düşerler bitap. Feyz almak gerekir, âlim kişiden. Yedi asır önce, bir ışık idi. Aydınlattı nuru, yolu yeniden. Günahkârda olsan, yine gel dedi. Bizim dergâhımız, ümit deryası. Gayri müslim, müslim Allah kuluyuz. Tövbe edenlere, ancak faydası. Biz Mevla dostuyuz, haktır yolumuz. Yeseviyle Veli, Yunus’la dosttu. Hacı Bayram gibi, nice âlimler. Bunlar Türkoğlu Türk, imanla coştu. Selçuklu, Osmanlı, bizim kavimler. Şemsi Tebriz’iyse, hoca olurdu. Mevlana, ondanda, dem aldı ancak. Sevgiydi saygıydı, bu derviş yurdu. Birlikte vahdette, varıldı ancak. Şebil aruz demek, girmek Hakk yola. Yükselir ney sesi, varır semaya. Semazen dönerken, anlatır kula. Mevlana dilinde, uzak dünyaya. Taşlaşmasın yürek, toprak gibi ol. Yumuşasın kalbin, Allah ı ansın. Kavuş bülbülüne, erdem ile sol. Hakikat aşkıyla, yüreğin yansın. Kuranın yolunda, birlik olalım. Peygamber ehliyiz, ona uyalım. Biz Allah kuluyuz, böyle kalalım. Erene ermişe, saygı duyalım. Mevlana dostuyum, yazdım bunları. Türkmendağlı şair, Hakkın kuludur. Yaratan izniyle, dizdim bunları. Allahım içimi, nurunla doldur. HİLMİ CAN. 17.ARALIK.2010. (3084) |