İsyan

memnundum olduğum yerden
mutluluğa yorulmuş
iştahlıydım vazgeçmelere
tüm ritüelim
her yeni sabahı gizli ufuklara saklanmış akşamlara taşımaktı
ibadetimdi yaşamak

bütün teşekkürü ruhumun
ve yine tüm şükranı gövdemin
başımı tavaf eden kendi ayaklarımaydı
ki yine içime karıştın
üstüne alındın
derimin gözeneklerinden
hasatladığım terimden teşekkür nemaladın kendine

ödül mü istedim senden?
cömertliğin pütüre boğulmuş kemirgen bir kaya

istediğin gibiliğe denk düşmüşlüğümden
ceza yaptın arzulamadığın gibilere
’bak! ’ dedin
sonsuz kalabalığından gözümün elifine uzanan tehdidinle:
’ben kulumu böyle severim’

tahtımı al hadi şimdi!
aldın!
ayaklarımı kopar!
bacaklarımı ve yürümükten aşınmış kollarımı...

gör ki çıplak bir gövde tavafını tamamlamada
nasıl fır dönecek kendi çevresinde

karnım kanıyor
olsun
sen pütürlü zeminler yap bana