kenara bıraktım...uslu bir çocuk gibi kenara çekildi yüreğim düşlerimi askıya aldım bi çare sensiz pembeleşmiş olgunlaşmış artık sensizliğim son satırlarını yazdığım ilk romanımsın sen hasta bir yanım var seni hekim sanan kırık dökük bir sürü parçam var bin bir gecede her yana saçılan bakışların sabahı bekleyen ruhsuz sensiz bensiz bir yol tutmuş gidiyorsun hayallerinden uzaklara buyurdum bende sana kabul et davetsiz misafiri zifiri karanlığın içinden ta yüreğinden gelen çağrı benim ayak seslerim kulak ver anla perişanım malum.... kalbimin tam ortasında yalanla döşediğin evimizdeyim hani bizimdi o ev o düşler o verdiğimiz sözler bu kadar cahilce pervasız kurnazca terkettin zor olmadı beni anlamaman ... bak saçmalattın yine romanımdaki hecelere bile vurdu yüzsüzlüğün yazan ben değilim çaresizliğim |