GERİDE KALANLAR



Mevsim belki de bahardı ya da yaz; ama ölüm hangi mevsimde gelirse gelsin hazandır, hüzündür, feryatların yükseldiği mısraya gelene kadar sevgiliden ayrılığa giriş yapacak diye düşünürken ,ayrılığın ölüm olduğu hakikati şamar gibi çarpıyor insana ve bu ayrılığı içinde en derin şekliyle hisseden de bir ayakkabı, ilginç bir yaklaşım. Ağladığını da kimsenin duymadığı bir ayakkabı. Şairliğin bakış açısı, görünmeyeni görmeyi gerektirir bilirim ;ama bu kadarını görebilmeyi hayal edemezdim. (Ağlama da sözcüğündeki de' yi bititşik yazmanız gerekmez miydi)

Ayakkabının şekliyle her zaman çıkılan yola hazır olduğu belli, bu defe çıkılacak yolda eşlik edebilmek için kapının önünde hazır bekler yolculuk zamanıdır. ne çileler çekilmiştir, Menzile hep beraber gidilmiştir. Yolculuğa hazırdır her zamanki gibi; ama bu yol dönüşü olmayan bir yoldur. Dünyalıkların gidemeyeceği yere gidilirken kalanların öksüz kalması gerek


Sultanlar gibi el üstünde taşınınca , yolculuğun yalınayak olması gerekir. yolcu yürümez sadece götürülür, kalanlar geride kalır, herkes bir şekilde hayatını devam ettirir de ayakkabı sahipsiz kalır.

Bir mevtanın eşyaları hayrına dağıtılırken bile en son ayakkabılar gelir akla ki o da o hengamede ezilmiştir çoğu kez. Bu hakikati böylesine bir yolla anlatan şairi kutlarım.
Şiirdeki ses ahangi de matem havasını destekler mahiyette,

Haykırışlar koptu kalabalıktan
Son bir defa sahibine baktı
Sultanlar gibi eller üstünde
Lakin bu yolculuk yalınayaktı
Kapının önünde bir çift ayakkabı
Gidenlerin ardında kald

sevgiyle kalasınız