“Büyük bir uygarlık, kendi içerisinden parçalanmadıkça, fethedilemez.” William James Durant


Bağrından şevkle çıktı, lokomotifiyle tren:
Baş makinist kitlendi, ülküdeki gönence.
Yolcular da umutla, ortak oldu sevince.
“Kesmez bizi!” diyordu; “Ne arıza ne de fren.”
“Geçilecek o makûs, tâlih denen dönence.”

Dilde dua, sevinçle, uğurlandı: “Sağ salim.”
Kıvanç dolu vagonlar, mutluluk katar katar…
Kömürcü canla başla kazana dayanç atar;
Dağ, bayır, yaz, kış demez; cümlesi aklıselim.
Gözlerse, ışıl ışıl… Gönülde birlik yatar.

Derken şef değiştikçe, inleyen paslı raylar!
Kezâ, güzergâhla bir; ufuktaki manzara…
Hâliyle hız kaybolur, çağla açılır ara;
Viranlaşır katarlar ve hatırda saraylar
Geçilecek duraklar; kader, kısmet, kazara!

Haraplaşan bünyede gıcırdayan şikâyet;
Ardınca dökülüyor, yolculardan; âh… nâle…
Kompartımanlar nâçâr, kadro soğuk nevale
Kondüktörlerin derdi, formasındaki payet…
Gidişatı hiç sorma, makasçıya havâle!

Girilen tünellerden, yürekleri ağızda;
Çıkar oldu sonunda, dağlara hâkim kaygı!
Arapsaçına döndü, kökten gelen her duygu!
Gar ve sinyalizasyon; sanırsın ki buğuzda…
Her makasta ikilem, örselendi öz saygı.

Geçitler tehlikeli, yöntem keşmekeş, yol sarp;
Motorlar sağırlaştı, teker kampana yönsüz.
Ülkü, öksüz kıvranır; usta, teknikçi onsuz…
Hemzemin geçitlerde bariyerler açar harp!
Öngörülen istasyon; kaçınılmaz kriz sonsuz!

Zirvelere çıkmaya azimliyken daha dün;
Ne oldu da dağıldı, canevinden şu budun!
Şimdi sirenler boşa, umurda mı yakacak!
Lokomotif sersemce raydan çıktı çıkacak.
İşbu köhne düşünce; acze verilen ödün
Yazık ki zihnindeki, müşküle toslayacak!
Ve tarih hangarında, mâziye karışacak…


13.11.2009 16:23
17.11.2009 20:30 Salih ERDEM / AYDIN