İSTANBU LA KAR YAĞMIŞ
akşam unuttuğum dertler
başlıyor gün doğarken istanbu la kar yağmış ben titrek sesle ismini söylerim gözlerim ben den kaçar bense yüreğim den belkide kabul edemememdi kendi kendime bile itiraf edemedim soğuktan değil bakışlarından donduğumu koca bir fincanda içiyorum çayımı alaca karanlığı sevmem ben sensizliği hatırlatır sana, aşkıma isyan ettirir o an sesin çınlar kulağımda yüreğim dağlanır umutsuzca çöker dizlerim derman kalmaz yaslanırım duvarlara ağladıkça boğazım düğüm düğüm içimdeki buruk acının tadı acılaşır ya gündüz olmalı ya gece sessiz batmalı takılınca gözlerim uzaklara beklediğini bilmek sevindirirdi beni ama ben biliyorum son nefesimde bile titrek dudaklarım hala seni anacak |