Tavuklar gırtıllıyır , bak, dalında cücesi.
Edebiyle ölçülür, insanların yücesi,
Baktığınız O Gözler, bir Gönül penceresi,
Bakmayı becerenler, görürler Gözelliği,
Takdire şâyan bir şey, İnsanın inceliği...

Gene gara kış geldi,Ağ, Şal büründü dağlar,
Hansı gönül isder’ki ,Yarpağın döksün bağlar?
De görüm ay gözelim, O Gözler neden ağlar ?
Ne, Payız vesli gelsin , nede solsun çiçehler.
Darıxıpdı üreyim , O Gözler, kimi gözler?....

Her yüreyin hükmünü , dille söylemek olmaz,
Körpüsüz, taşkın nehre,Deryaya dalmak olmaz,
Yalan, boğar insanı,Doğru, incelir kopmaz.
Susma, danış dilin var, ayağın var, elin var.
Umut , kesme Rabbinden, her günün seheri var...

Dosdlar unutdu meni, yuvasız, kuş kiminem,
Başım durmur bedende, bir hayel, düş kiminem.
Nıtgımı bağlamış yar, sızmış, sarhoş kiminem,
Mevsimleri şaşırdım, Gar , Boran, Kışa döndüm.
Beynim silmiş her şeyim, men, gene başa döndüm.

Bir, isdi el uzanıp, ellerimnen tutaydı,
Gollarım, yastığ edip, şirin şirin yataydı,
Danışdırp güleydi,Derdim, Gemim ataydı.
Sen, Işıklı Gündüzüm, men, bitmiyen Geceyim,
Sensen menim , Son Arzum. Men, dilinde Heceyim....

Necip Laçin.(Şiirbaba76.)