Şafaklara Astılar
Tuttular bir gece yarısı
Sabahlara kadar sorguladılar Kulaklarımda yankılanan türkülerle Bir ayrılığa mahkûm edip sevdâmı Şafaklara astılar. Ummanlar, denizler yetmezmiş gibi Mutluluğumu da gözyaşlarıma bağladılar El yordamıyla tutup gece karanlığından Umutlarımı, hayallerimi Şafaklara astılar. Savunamadım kendimi neden diye Masumiyetime inanmadılar Söz hakkı bile vermeden yüreğime Çarpıntılarını bile acımadan Şafaklara astılar. Nerden bilebilirdim bu kadar seveceğimi Nasıl inandıramazdı beni o bakışlar Mahzun ve mahçup bakışlarımı bile Kirpiklerinden tutup Şafaklara astılar. Zaman zaman bir tebessüm gelirdi yüzüme İşte o an unutulurdu tüm yalnızlıklar Sessiz, sakin biri olurdum Sükûnetimi bile söküp derinlerden Şafaklara astılar. Ne gece olsun istiyorum artık ne sabah Tek kişilik yastıkları yüklenmiş bütün şafaklar Bir yastık daha diyordum, üstünde seveceğim bir yürek Her gece bir darağacı kurup mutlu sabahlarımı Şafaklara astılar Şafaklara astılar. Turgut Uzdu (c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir. |