Sensiz Hayat Yerin Dibine BatsınGecekondu çatılarını söken rüzgarlara verdim seni Kaldırdım gözlerimi verdiğim beyaz bulutlardan Sensizlikte çiçeklendi öksüz çocukların yanakları Kanatları yarasız hüzünsüz kuşlar artık mavide süzülen Düğünlerde en çok halay çeken benim Yürüdükce güneş hızıyla kaçıyor karanlıklar Sensizlik sabun köpüğü gibi hafifmiş meğer Desem de inanma sakın Sensiz hayat yerin dibine batsın... Oh be!... Sensizliğin kuvvetiyle tırmandım uçurumlardan Düzlüğe çıktım İlk öpen sarı papatyalardı yanağımdan Sevinçlerimi ektim bir-bir Anadolu topraklarına Bayram sabahları ilk öpen bendim ana elini Ezo gelinin sevdalandığı dağları üstlenmiştim Zafer türkülerini dolamıştım dilime Yüreğim bitimsiz mutluluk kaynağı Desem de inanma sakın Sensiz hayat yerin dibine batsın... 28 Kasım 2010-Gebze |